فیس بوک ، توییتر ، اینستاگرام و بسیاری دیگر از سیستم عامل های رسانه های اجتماعی با یک ایده ساده شروع به کار کردند. قدرت به اشتراک گذاشتن این شبکه ها فقط با فکر به اشتراک گذاشتن فوری یک ایده یا یک عکس برای همه دوستان شما ایجاد شده اند. کاملاً واضح است که ما ، به ویژه این نسل ، در حال حاضر از رسانه های اجتماعی به عنوان کمتر یک بستر مشترک و بیشتر یک بازی معروف استفاده می کنیم. به شخصه ، تقریباً تمام پست هایی که در سیستم عامل های شبکه های اجتماعی مانند اینستاگرام مشاهده می کنم بیشتر دنبال کنندگان و دوستان را به مشاهده صفحه دیگری هدایت می کنند. اغلب اشاره می کنند که آنها فقط تعداد معینی از فالوور را از رسیدن به "نقطه عطف" در صفحه خود دور می کنند. اکنون حتی برنامه هایی وجود دارد که به شما امکان پرداخت هزینه فالوور و پسندیدن را می دهد.
حالا ، من نمی خواهم انکار کنم که من هم در این مسابقه افتاده ام ، چه کسی محبوب تر است و چه کسی اولین نفر را دوست دارد. با این حال ، احساس می کنم که من بخشی از افراد معدودی هستم که در لحظاتی متوجه می شوند که تلاش زیاد برای جلب توجه در دنیای دیجیتال به شما کمک نمی کند تا در دنیای واقعی به چیزی دست پیدا کنید ، مگر اینکه قلب خود را بگذارید و روح را به درون آن بکش و حقیقی که به تو داده می شود را به خوبی استفاده کن. لحظاتی از این دست است که می نشینم ، تلفن هوشمند خود را کنار می گذارم و از دنیای اطراف خود تعجب می کنم. نه دنیایی که تقریباً هر روز با آن در ارتباط هستم.
وقتی این را می نویسم ، ناراحت کننده است که در این شبکه جهانی نقاب قرار می گیرم که مردم می توانند پشت آن پنهان شوند و "لایک" ها و "اشتراک" های بی ارزش ، بی ارزش را بیشتر اوقات کسب کنند. نمی توانم تصور کنم که این واکنش زنجیره ای تاریک از کجا آغاز شده است. وقتی کسی با خود گفت ، "من می توانم این خلقت را دستکاری کنم و از آن در جهت شهرت خودم استفاده کنم و توجه بسیار بیشتری نسبت به آنچه در دنیای واقعی دارم جلب کنم".
روزانه به طور متوسط 70 میلیون عکس در اینستاگرام ارسال می شود. این بدان معناست که به طور متوسط هر ثانیه 810 عکس در اینستاگرام به اشتراک گذاشته می شود و در اینجا متوقف نمی شود. 293000 وضعیت در هر دقیقه در فیس بوک به روز می شوند ، این بدان معناست که به طور متوسط در هر ثانیه 4833 نفر در فیس بوک هستند.
ناراحت کننده ترین چیزی که من پیدا کردم این است که این سیاره دیجیتالی ساختگی بر نحوه عملکرد مردم در دنیای واقعی تأثیر گذاشته است. می بینم که اکنون ، اکثر دختران نوجوان ناامن و غالباً افسرده هستند زیرا خود را با این "تصویر عالی" که در صفحه نمایش آیفون خود می بینند مقایسه می کنند. من متنفرم که نه تنها از چنین بستر امیدوارکننده ارتباطی سو abاستفاده کرده ایم ، بلکه اجازه داده ایم که به واقعیت راه یابد و باعث خودخواهی و پرخوری های اجتماعی شود. در حالی که این نسل را با اضطراب و ناامنی اجتماعی آلوده کرده است.
این یک درخواست نیست بلکه یک ضرورت است که ما آنچه را که شکسته ایم برطرف کنیم و به نسل آینده بیاموزیم که مهم نیست که به چه شکلی هستید یا چقدر در اینترنت مورد توجه قرار می گیرید. اما این کاری است که شما در دنیای واقعی انجام می دهید تا تغییر دهید ، هرچقدر که کار خوب شما کوچک باشد. هنگامی که این ایده آل را در نسل بعدی دوباره اجرا کنیم ، فقط در این صورت است که واقعاً ایمان خود را به تکامل بشریت باز خواهیم یافت. ما نمی توانیم اجازه دهیم سایه مجازی سایه بان رسانه های اجتماعی ، رشد بشریت را برای همیشه خراب کند.
ما باید از صفحه نمایش خود دور شویم و تمرکز خود را بر روی ارتباطات واقعی که در این جهان داریم ، تنها جهانی که واقعاً مهم است ، شروع کنیم. من می دانم که این کار آسان نخواهد بود. در واقع ، من می دانم که بسیار سخت خواهد بود. با این حال ، وقتی این کار را انجام دهیم ، احساس بسیار بهتری نسبت به خود خواهیم داشت و به ارزش و تأثیر واقعی که در این کره خاکی داریم ، و آنچه می توانیم انجام دهیم تا آن را به سمت بهتر تغییر دهیم ، درک خواهیم کرد.
